Toen was ik op proef in Denemarken, proef-samenwonen met Ole, proeven hoe Denemarken me beviel. En dat deed het. Ik plande nog één semester werken op de Marnix Academie...
En nu is het zo ver: een getrapt afscheid, wat ik alleen maar fijn vind. Eerst mijn spullen over, daarna ik. Nu, in Vejen, van alles regelen en ondertussen nog werken voor de Marnix Academie. Een afscheid daar volgt later nog.
Wat heb ik, nee, wat heeft mijn lijf hard gewerkt afgelopen weken! Slecht slapen (opvliegers, en dan wakker liggen), stress, fysieke inspanning die ik niet gewend ben, de storm die raasde over Nederland toen de (lege!) verhuiswagen terug reed, een bijna 12-uur lange rit naar Denemarken...
Wat dankbaar ben ik ook voor de enorme stortvloed aan hulp; van zussen, vrienden, buren, collega’s. Gewéldig! Zonder hen had ik het niet zo kunnen doen. En in het bijzonder Hans en co. die voor de verhuizing zorgden.
En nu is het heel raar. Ik ben op een een vertrouwde plek en voel me helemaal okee. Bijzonder vooral elke ochtend naast mijn grote liefde wakker te worden. Is dit écht? Is er geen plek meer waar ik naar terug ga? Dat snapt het systeem nog niet helemaal. Misschien als ik de volgende stappen heb gezet met immigratie, burgerschap, verzekering, auto etc. Misschien dringt het dan door. Ik ben hier. En ik blijf hier!
