Home is where the heart is (2)

Deze laatste dagen heb ik een 'dubbel gevoel' gehad. Over meerdere dingen. Vooral over mijn terugreis naar Nederland, waarover zometeen meer. Maar eerst: wat is dat eigenlijk, een 'dubbel gevoel'? Misschien het beste te omschrijven met dat je twee, soms zelfs tegenstrijdige, dingen voelt. In werkelijkheid voel ik veel meer dan twee dingen.

Bijvoorbeeld bij het onverwachte Tulipanfest in Ribe, met kermis, een bierfeest compleet met worst, lederhosen en dirndls en luide 'festmusik'... Niks voor mij die drukte. Wel veel levendigheid in Ribe, en doordat veel plekken extra openingstijden hadden konden we een hapje eten bij ons favoriete lunchcafé Quedens, een unicum. Met als toetje een optocht van het 'gamle politikorps'.

Over het Eurovisie Songfestival had ik ook een dubbel gevoel. Hoe kunnen we vergeten dat Israel net het bezette gebied gebombardeerd heeft, en een feestje vieren in Tel Aviv? Maar ik had ook een ouderwets gevoel van opwinding zoals ik als kind al had, toen ik met mijn peettante en -oom naar dit heerlijke liedjesfeest keek. Uiteindelijk heb ik in bed naar de radio geluisterd (ik lag er al vroeg in om zondagochtend lekker vroeg te kunnen vertrekken) en ik kon ternauwernood mijn uitroepen onderdrukken om Ole niet wakker te maken... 

Nauwelijks geslapen begon mijn laatste ochtend in Vejen om 5 uur. Met een wel heel dubbel gevoel. Zin om mijn huisje weer te zien, in Nederland te zijn en gewoon overal Nederlands te kunnen praten. Goed om de periode af te sluiten en weer fijn naar mijn werk te gaan, mijn collega's te zien, afspraken te maken met familie en vrienden. Maar aan de andere kant is er natuurlijk verdriet, weemoed, pijn in mijn hart om zonder Ole te moeten zijn. En ook om de Deense grond te moeten verlaten. 

Hier laat Ole zien hoe je er in Denemarken uit ziet als je geslaagd bent (nu 30 jaar geleden). 

En eenmaal thuis zijn is nu ook dubbel. Mijn eigen bed slaapt heerlijk, en het was erg leuk een gezellig praatje met de kassière van de Appie te maken, maar mán wat is Utrecht druk! En bij alles denk ik aan Vejen, aan het huis, de Denen, de ruimte en bovenal aan mijn Grote Liefde. En dat is geen dubbel gevoel, dat is een verscheurd gevoel. 
'Ik wil trûhûhûg...!' 

Dat geeft jullie vast ook een dubbel gevoel. Ik houd jullie wel op de hoogte van hoe het verder loopt. Met een groot gevoel van dankbaarheid dat je mijn blogjes tot nu toe gelezen hebt. Ik heb me door iedereen enorm ondersteund gevoeld!

Bedroefd, maar vooral dankbaar

Bij het bedenken van een titel voor deze bijdrage kwam een boekje, wat ik ooit kreeg van een 'gemiste' liefde in mij op; 'Bedroefd maar dankbaar' naar een gedicht van Lévi Weemoedt. Mooie titel. Al googelend kwam ik allemaal rouwberichten tegen. Oeff. 

Ik ben niet in de rouw. Sterker nog: deze laatste week geniet ik des te meer van ons samenzijn, hier in Denemarken. Ik heb het in de afgelopen blogjes een beetje oppervlakkig gehouden als het om de liefde gaat, maar ik kan er nu, zo tegen het einde van deze gelukzalige periode, niet meer onderuit. 

Iedereen die wel eens die ervaring heeft gehad, weet waarover ik het heb. Die Grote Liefde, je Zielsverwant of Tweelingziel. Niet veel mensen hebben de eer hem/haar ook echt te ontmoeten. Sommigen hebben wat tijd nodig dit te herkennen. Wij wisten het bijna vanaf het begin. Het is een gevoel van elkaar weer terugvinden, ook al wist je niet dat je daarnaar op zoek was. 

Het allesoverheersende gevoel wat ik nu heb is dat ik dicht bij Ole wil zijn, en ik koester elk moment dat dat zo is. Misschien woonden we daarom juist zo ver van elkaar, om dat te ervaren...

Ik heb tegelijk ook zin om terug te gaan naar Utrecht, mijn huisje, werk, vrienden, familie... Dus ook prima om deze proefperiode af te ronden. Voelen hoe dat is. 

Ik houd jullie op de hoogte!
Med kærlig hilsen fra solrig Jylland.

De natuur levert haar eigen kunst - tussen Vejen en Askov

Verlofvakantie (2)

Zoals ik in het eerste bericht over ons uitstapje naar Noord-Jutland al schreef voelt het raar om tijdens je verlof op vakantie te gaan. Vorige week zijn we naar Ole's thuisbasis gegaan: Lolland, of om precies te zijn Nakskov. 

Via Airbnb hadden we een perfect, piepklein oud huisje gevonden met alles wat je nodig hebt om er een paar dagen te vertoeven. 

Naast Ole's pleegbroer hebben we ook zijn voormalige lerares Frans en de bewoners van zijn oude huis ontmoet. Dat dwong mij tot het oefenen van mijn Deens, want niet iedereen kon Engels. Heel bijzonder dat de bewoners van het huis van zijn eerste levensjaren (in Vesterborg) nét voor de deur stonden. We hadden geen afspraak, maar mochten van harte even komen kijken. 'A trip down memory lane'. 

Ik weet niet of het aan Lolland lag, wat toch wel anders aanvoelt dan de rest van Denemarken, of aan Nakskov, wat een charmant plaatsje is maar ook zichtbaar arm met zijn sneu verlaten panden. Misschien was het het huisje, waar een sfeer hing die me wat ongemakkelijk maakte. Of dat ik in het buitenland op verlof op vakantie was, met mijn lief bij wie ik me zo thuis voel. In ieder geval was ik af en toe in de war en helemaal kwijt waar ik was. Alsof mijn referentiekader even weggewaaid was...

Terug in Jutland voelt het weer als basis. Met mooie herinneringen aan een paar fijne dagen.

1. en 2. Lollands landschap

3. en 4. Reventlow museum

5. Een lichtje in het raam op 4 mei om de bevrijding te gedenken

6. Het veer (Spodsbjerg - Tårs)

Tidlige bebudere (vroege tekenen)

Toen ik in 2014 in Roskilde verbleef, met Marnix studenten en collega Jacqueline, werd ik meermalen in het Deens aangesproken. Ik werd gezien als een Deense. Niet zo gek met mijn Ilse Jacobsen jas en Scandinavische look. Ik vond het heerlijk en moest ook denken aan wat een Oekraïense deelnemer aan een van de studiereizen, die ik in de tijd van Milieukontakt Oost-Europa organiseerde, tegen me zei. Hij wilde een film over Vikingen maken en ik mocht de vrouwelijke hoofdrol spelen.

Mijn band met Denemarken is, zoals steeds meer blijkt, al heel oud. Dat zeggen mijn 'cellen' als ik op Deense grond kom, maar er zijn meer tekenen. Zoals mijn fascinatie voor het land tijdens dat bezoek ik 2014. Ik maakte zelfs een foto van de trein-plattegrond... 

Maar het gaat verder terug. In 1986 (of was het '87?) ging ik op Interrail naar Scandinavië met Evelijne, en we hadden bijzonder veel geluk in Kopenhagen. Zo kregen we zomaar een boekje met allemaal gratis kaartjes in Tivoli. En ik herinner me ook weer deze foto bij de bibliotheek van Brøndby. 

Jaren later, in 1997, ben ik met mijn toenmalige vriend gaan fietsen in Denemarken. We startten in Fredericia, waar de trein ons met fiets en al bracht, en zijn door Jutland, op Funen en Æro geweest. En diezelfde fiets staat nu hier in het schuurtje 😆! 

Ik weet nog dat me veel opviel, zoals de Deense vlag overal, windmolens, drop en haring, biologische producten in de supermarkt, en natuurlijk dat rare taaltje. We konden er niets van volgen toen we 'Klokkeren fra Notre Dame' in de openluchtbioscoop op onze camping in Odense bezochten.

Maar de vroegste herinneringen heb ik aan de boeken van Pol, waar ik heel graag uit voorgelezen werd, terwijl ik de plaatjes bekeek. Ik kwam er hier, bij Ole, pas achter dat hij eigenlijk Rasmus Klump heet en hier vandaan komt. 

Misschien heb ik wel iets meegekregen in mijn DNA. Mijn moeder deed in de vijftiger jaren, tijdens haar bibliotheekopleiding, onderzoek naar de toegankelijkheid van de Openbare Bibliotheek voor het publiek, met de Deense bibliotheken als het grote voorbeeld. Geen wonder dat ik met een Deense bibliothecaris ben geëindigd. Als ik de tekenen had gelezen, had ik het kunnen weten.