Jydekrog

Jutland is een beetje het 'achterland' van Denemarken. Omdat het overgrote deel van de Denen in en rond Kopenhagen (op Sjælland) woont, is het in de rest van Denemarken rustig. Dus ook in Zuid-Jutland (Sønderjylland) waar ik nu zit. Er wordt ook een beetje op Jutlanders neergekeken door dat overgrote deel. Ze hebben een mooi woord voor een echt Juts (Jysk) fenomeen: "Jydekrogen". De Jutse Haak, oftewel de trekhaak die iedereen hier heeft. Want iedereen heeft natuurlijk ook een aanhanger... Nou ja, niet écht iedereen, maar als je er op gaat letten valt het wel op. Bijvoorbeeld toen we zaterdag naar de 'stort' reden om afval te deponeren. Net als half Vejen. Met aanhangers. 

Tegning: Rasmus Juul

Dat leven hier, de rust, de ruimte, gewone dingen doen, bevalt me erg goed. Het past beter bij me dan het 'stadse' leven. Af en toe een bezoekje aan een stad is dan weer erg leuk. Zoals aan Ribe op een voorjaarsdag, waar iedereen in de rij stond voor een wafelijsjesaanbieding...

Of aan Århus gisteren, waar een groep van de Marnix Academie op bezoek is. Ik mocht aansluiten bij een inspirerend programma op de Hogeschool van Århus en een centrum voor 'buitenonderwijs' in Risskov. Super! In een tipi kregen we prachtige 'hands-on' voorbeelden van werken met de 'growth mindset'. 

In de middag, terug in de stad, nog wat gedronken en bijgekletst met mijn collega's en wat van Århus opgesnoven. 

En toen begon het weer te trekken: Zuid-Jutland, waar nu mijn thuis is. Als een trekhaak... 

Home is where the heart is (1)

Na weer een week samen, met niet al te veel om handen dan wat huishoudelijk, administratief en huiselijk werk, begin ik me al meer thuis te voelen. 

Een tripje naar Odense met de auto en naar Kolding met de trein (dat laatste om St. Patricksday te vieren) leerde me dat het energieniveau nog niet helemaal op peil is. Maar het begint er meer en meer op te lijken.

Van het weekend ook wat 'genesteld' door, samen met Ole, wat kleine verbeteringen aan te brengen in keuken, badkamer en woonkamer en, à propos, ook een nieuw bed besteld! Het souterrain kan nu dus ook wat meer bewoond gaan worden. En ik vind het heerlijk, merk ik, dat 'aangeklooi' in en rond huis. Gewone dingen. Op de fiets (mijn eigen fiets dankzij Hans) naar de Lidl, brood halen bij de bakker en meteen wat Deens oefenen, een vies keukenraam schoonmaken, nog even iets kleins afmaken voor werk, was in de tuin ophangen, eten koken dat met smaak door mijn lief (en mezelf) wordt opgepeuzeld ... heerlijk!

Gisteren werd die rust verstoord door de berichten uit Utrecht. Ik zat wat te zappen en zag het nota bene op de Noorse zender:

En wat raar om het van hieruit te volgen, wat daar, in mijn eigen 'stadsie', gebeurde. Vooral toen het er op leek dat om terroristen ging en er misschien nog wel meer incidenten konden volgen. Al die Utrechters die binnen bleven in angst voor... Gets... Ook wel weer bijzonder dat je via de sociale media en dankzij live streaming gewoon alles op de voet kunt volgen. En mee kunt leven. Mijn hart was even helemaal in Utrecht. 

De rust is enigszins wedergekeerd en ik ga verder op de kabbelende stroom van mijn verlof. De harp staat nu boven, de Deense lesboeken liggen klaar en het nieuwe bed arriveert morgen. Dat belooft veel goeds. 

De vuurproef

Leuk om weer eens een blog te schrijven...

En leuk dat je hem wil lezen! 

Het is nog in opbouw, en ik moet even kijken hoe het uitpakt, maar het idee is dat je zo op de hoogte blijft van mijn 'proefperiode' in Denemarken.

Het verlof startte goed: met werk! Een volle groep deeltijders mee naar Kopenhagen, waar ik vorig jaar in precies dezelfde week een balletje had opgeworpen. Ik had veel tijd gestoken in de voorbereidingen, zelfs tot het laatste moment, want naast al mijn eigen organisatie voor een paar maanden in Denemarken, moest er nog veel geregeld worden om het programma rond te krijgen. Maar met succes! In de eerste dagen hebben we 4 scholen én University College Copenhagen bezocht. En wat een leuke, enthousiaste, leergierige en zelfstandige groep studenten!  

Dinsdagavond in de studieweek begon ik me wat minder te voelen, woensdagmiddag wist ik het: ik heb de griep... Gelukkig kon ik het vol vertrouwen overlaten aan mijn collega Roelof en de groep zelf. Maar met hoge koorts in een hostelbed liggen is beslist geen pretje... Mijn koortsachtige geest was almaar bezig met hoe ik daar weg kon komen. 

Normaal ben ik niet zo van de pijnstillers, maar dankzij paracetamol én ibuprofen heb ik mezelf vrijdagmiddag in de Deense trein naar Jutland gehesen, waar Ole me op het station van Vejen op stond te wachten. Jeg var hjemme...

Een vuurproef, de start van dit avontuur; niks aan om ziek te zijn, niets te kunnen, niets te willen. Dinsdag na mijn aankomst was ik koortsvrij, met een lijf dat weer helemaal bij nul moest beginnen. 

En nu, meer dan een week later, ben ik nóg aan het opbouwen. Langzaam maar zeker komt er een ritme in. En iedere morgen wanneer ik naast Ole wakker word, voel ik me zo gezegend,

zwemmend in een zee van tijd. Deze vuurproef hebben we in ieder geval goed doorstaan!