Milepæler (of als er iets te vieren valt)

"Je moet alles in het leven vieren", wordt er wel eens gezegd.

Sommige momenten lenen zich wat meer voor het vieren, zoals een memorabele datum, het versoepelen van maatregelen, een laatste schooldag, een gewonnen wedstrijd of een gehaald diploma. En dit is allemaal voorbij gekomen afgelopen weken.

Tot voor kort vierden we elke 3e van de maand onze relatie. Nu vergeten we er wel eens eentje. Maar het genieten is er niet minder om. Natuurlijk lopen wij ook wel eens tegen dingen aan, even iets niet goed gecommuniceerd, of als één van ons in een dip zit. Ik zou het eng vinden als dat niet zo was... 

Ontzettend blij was ik ook het moment dat mondkapjes niet meer hoefden, wát een verademing! Dat vond ik misschien nog wel het allervervelendste van het afgelopen jaar. En nu de wereld weer een beetje meer open gaat, kan ik bijna niet wachten op die knuffels en ontmoetingen komende zomer.

Hier in Denemarken worden dingen ook op geheel eigen wijze gevierd, zoals de laatste schooldag voor de degenen die Folkeskole (9e of 10e klas) hebben afgerond, en voor leerlingen van de middelbare school die hun diploma hebben gehaald. De eerste groep gaat de laatste schooldag verkleed naar school, zoals deze groep op weg naar de plaatselijke Folkeskole. En ja, je ziet het goed: naast de witte en zwarte engeltjes, ook een paar wandelende piemels, die zich heel komisch waggelend voortbewogen. Dat kan hier dus gewoon.

De gediplomeerden van het voortgezet onderwijs plegen zich in een grote open truck te hijsen, met het typische 'studenten-petje' op, om dan hossend met luide muziek door het dorp gereden te worden, jawel, ook om half 11 's ochtends! Niet ongewoon is de consumptie van een heleboel alcohol. En ook dat kan gewoon...

Wat tegen mijn zin in ook gewoon kan, is het verbranden van heksen met Sankt Hans. Okee, het zijn poppetjes van heksen, maar toch. En het is van oorsprong niet eens een Deense traditie, maar over komen waaien uit Duitsland. Die vreugdenvuren rondom Midzomernacht vind ik mooi, maar je gaat toch niet symbolisch gedenken dat hele wijze, mondige en zelfstandige mensen (meest vrouwen) hier tot in de 17e eeuw zo aan het einde van hun leven kwamen? Gelukkig wordt dit hier nu ook bediscussieerd. Met vergelijkbare argumenten als de zwarte-pieten-discussie.

Persoonlijk had ik ook wat te vieren. Ik heb namelijk mijn examen Deens (Prøve Dansk 3) gehaald! Gek genoeg was ik niet helemaal blij met het resultaat van met name het mondelinge examen, en het hielp ook niet dat de twee jonge meiden waarmee ik examen deed een hoger cijfer haalde, maar mijn reactie was wel een beetje opmerkelijk. Want ik had een mooi cijfer. Ik zal het even toelichten: in Denemarken heb je een ander systeem waarmee gerekend wordt, van -3 tot 12 in zeven stappen. 

Bij een 2 heb je het gehaald. En ik had een 7 voor het mondeling (wat ongeveer het equivalent is van een Nederlandse 8), en in totaal een 7,8. Ik geloof dat het niet zozeer aan het cijfer lag, maar aan mijn eigen hoge verwachting, en dat ik met iets ouds geconfronteerd werd. Iets wat te maken heeft met vreselijk je best doen, maar niet zo snel, adrem en primair kunnen reageren als anderen. En dat dan niet helemaal je echte kunnen getoetst wordt, maar ook je persoonlijkheid. Auw. Zo zit beoordeling in het onderwijs dus in elkaar. Dat was pijnlijk om (weer) even zelf te ervaren. 

Aan de andere kant was het ook weer erg leuk om de diplomering, oftewel 'dimission', als cursist mee te mogen maken. Met een praatje van de docenten en teamleider van de 'sprogskole', bloemen en lekkers, en natuurlijk ons diploma. 

Ik heb de vlaggetjes maar uitgehangen. Meteen handig voor het EK. Ik zal ook wat oranjes ophangen voor als Nederland speelt. Want je moet alle mijlpalen vieren, hè? Zelfs voetbal. 

Ud - Uit

Hèhè... 

Dat is een veel gehoorde zucht van verlichting, tenminste bij mij. We konden er weer even uit. Eerst het huis uit, omdat het zonnetje begon te schijnen, toen Jutland uit voor een weekendje op Funen en ten slotte Denemarken uit voor een dagje Duitsland. Maar daarover straks meer.

De hèhè kennen mijn Mindful Yoga cursisten ook, en ik heb hem weer van mijn leraar. Wat is een regelmatige hèhè toch heerlijk om het lijf even te ontspannen, even klank te geven aan een worsteling of gewoon even liefdevolle erkenning te geven aan het harde werken of, zoals nu, de corona-vermoeidheid. En ook aan de opluchting dat we er allemaal samen langzaam maar zeker weer uit kruipen.

Rene Speelman - www.jabbertje.nl

Net als vorig jaar geniet ik enorm van het toenemende licht, de vogelconcerten en het uikomen van allerhande interessants in de tuin. De natuur komt ook naar buiten, en dat is erg bemoedigend. 

Ondertussen ben ik flink in de weer met mijn Deens. Gisteren ontving ik de mooie cijfers voor het schiftelijke deel van mijn 'staatsexamen', en over anderhalve week mag ik het mondeling deel doen. Wat nog een beetje spannend wordt, naast het examen zelf, is dat ik vlak daarvoor mijn eerste prik krijg. Ja, ik kies er voor om me te laten vaccineren, om meerdere redenen. En één van de voordelen is dat je al met de eerste vaccinatie makkelijker kan reizen. 

De wereld gaat dus steeds een beetje meer en wijder open: eerst de tuin en de nabije omgeving, toen Middelfart waar we een hotel in een voormalig ziekenhuis hadden:

Daarna een dagje naar Niebüll om allerhande natuurlijke geneesmiddelen te halen, en van een echt vakantiegevoel te genieten:

En binnenkort met een diploma en een vaccinatie op zak de arbeidsmarkt op en de wereld in, om te beginnen naar Nederland. En natuurlijk hoop ik ook dat jullie er weer op uit kunnen, wie weet wel naar Denemarken...