Dit jaar maak ik het voor het eerst mee: midzomernacht in Denemarken. De voorgaande jaren was ik in Utrecht, of we ontmoetten elkaar halverwege (Bremen) rond deze tijd. Maar nu mag ik het meemaken.
En ik merk het écht. Zeker op de zonnige dagen die we gehad hebben is de hemel nog heel lang licht, zelfs tot we gaan slapen, en staat de zon weer vroeg op. Als ik er dan midden in de nacht even uit moet voor de gebruikelijke sanitaire onderbreking, dan word ik vaak getrakteerd op een ongelofelijk vogelconcert. Alsof alle vroege vogels in Vejen en omstreken het rijk voor zich alleen hebben. Ik geniet enorm van deze korte nachten en lange dagen.
Nee, Denemarken is niet het paradijs. Misschien ben ik nogal lyrisch, zoals in mijn vorige blogje 'Dieper in het Deense', maar er zitten natuurlijk ook minder fijne kanten aan. Want net als de zomer- en wintertijd: daar waar het licht is, is er ook duisternis. Zoals het hier zo hardnekkig op slot houden van de grenzen. Daar zit echt een angst achter van de Denen voor wat vreemd is, en soms uit dat zich in xenofobie met nare gevolgen. Maar nu kunnen ze er niet meer onderuit: volgende week gaan tenminste voor de meeste Europese landen de grenzen open, en dus ook voor Nederland! Dat betekent dat we beiden in juli naar Nederland kunnen komen zonder bij terugkomst in quarantaine te hoeven, en dat bezoekjes aan ons ook weer mogelijk zijn.
En zo ben ik me langzaam aan het voorbereiden op mijn eerste bezoek aan Nederland sinds mijn verhuizing. Over een aantal weken ga ik dan eindelijk mijn tijd op de Marnix vieren met een 'corona-proof' afscheid en aansluitend kan ik familie, vrienden en mijn Deense lesgroep weer even zien. Daarna mag ik weer assisteren bij de Zomerweek in de Achterhoek, waar ik enorm naar uit kijk, en ten slotte komt Ole mijn kant op om samen nog een weekje vakantie te hebben, waarschijnlijk in Duitsland.
Voor nu wens ik iedereen een mooie, lichte zomer, en "vi ses"!
