Afgelopen week was ik weer even in Nederland, in Utrecht om precies te zijn. Daar was ik al 15 maanden niet meer geweest.
Aanleiding was een weekendje Duitsland met lieve vrienden, met wie ik mee kon rijden naar Nederland. Ole reed met onze auto terug naar huis. Afgelopen zomer was ik twee keer met de auto in Nederland, maar dan is Utrecht niet zo handig. Nu ik mee kon rijden, en verder met de trein gereisd heb, was het juist ideaal!
En ik voelde me deze week zo gezegend! Er werden me steeds maar weer dingen in de schoot geworpen, waardoor het alleen maar genieten was.
Dat begon met de bestelling van de treinreis terug, waarvoor ik dankzij een voucher (nog uit Corona-tijd) slechts een paar euro hoefde te betalen. Bovendien mocht ik een eerdere, duurdere trein nemen, omdat de bestelde reis niet meer goed aansloot.
Maar laat ik bij het begin beginnen: het weekend in Duitsland was heerlijk. Fijne Airbnb, mooie wandelingen en uitzichten, heerlijk eten en goed gezelschap. Een heel goed en haalbaar plan, om elkaar zo halverwege te ontmoeten. Dat gaan we vaker doen! Dat ik het moeilijk vond dat Ole zondagavond naar Denemarken vertrok, zie ik ook als een zegen. Het elkaar zo missen voelt als de andere kant van het goed hebben samen.
Ik was ook enórm gezegend met het huis van Marleen, waar ik de hele week in mocht vertoeven. Wat is het fijn om een uitvalsbasis te hebben, van waaruit je iedereen kunt bezoeken, of bezoek kunt ontvangen. Ik heb dan ook met veel plezier de cursisten van de Mindful Yoga, die ik nog nooit in levende lijve had gezien, mogen ontmoeten. Een hele bijzondere ontmoeting met mooie mensen, die je goed lijkt te kennen, maar die 'in het echt' nóg meer kleur en diepte hebben gekregen.
Ik heb ook genoten van het zien van vrienden, familie, oud-collega's en studenten. Donderdag had ik gereserveerd voor de Marnix Academie, en was de hele dag gevuld met ontmoetingen in of buiten de klas. Zo fijn om te merken dat je in een half uurtje met iemand spreken al weer zo de diepte in kan. Heel vertrouwd en waardevol. Die avond werd ik ook nog eens getracteerd op een heerlijk etentje, dus ik voelde me helemaal in de watten gelegd.
Hoe vertrouwd ook, ik vond Utrecht met al die bekende plekken ook wel weer vervreemdend. Met als hoogtepunt op de fiets naar het station, langs het drukste stukje fietsroute in de stad, en de mega-fietsenstalling onder CS. Wát een belevenis! En wat ben ik het ontwend dat fietsers en voetgangers overal vandaan komen en nergens voor een rood licht stoppen...
