Integreren (2)

In september 2020 schreef ik iets over integreren. Hier een volgende en andere insteek. 

Afgelopen week mocht ik, als inwoner van Vejen Kommune (gemeente), meedoen met de lokale en regionale verkiezingen. Ik zeg bewust 'mocht', omdat ik het best als een eer beschouw. Ook al ben ik nog een relatieve buitenstaander, en behoud ik mijn Nederlands staatsburgerschap, ik mag, als ik wil, meebeslissen over wie er hier in de gemeenteraad zitting gaan nemen. 

Wat voor mij bovenaan het lijstje staat is duurzaamheid. Dus deed ik een test op internet, en las het een en ander hier en daar, en ik kreeg een redelijk beeld van welke kandidaten het met mij eens zijn. Dat geeft richting. 

Hoewel de verkiezingen, de campagnes en zelfs de partijen met Nederland vergelijkbaar zijn, vielen me in de details wat verschillen op:

Het eerste verschil is een nogal ergerlijke; de verkiezingscampagnes worden hier uitgeleefd op (plastic) posters die in ongeveer alle lantaarnpalen hangen. In iedere straat een rijtje hoofden. Even los van het feit dat die hoofden me niks zeggen, en dus ook weinig bijdragen aan een eventuele keuze, is het een enorme verspilling. In Nederland heb je dan tenminste nog een gezamenlijk bord waar iedereen een (papieren) poster op kan plakken. 

Wat ook echt anders is, is dat een enkele kandidaten zich als burgemeester verkiesbaar gesteld hebben, en dat deze, direct na de uitslag, middels onderhandelingen wordt gekozen. Eigenlijk precies zoals we een minister-president kiezen. Gelukkig is het hier de gewoonte om daar binnen een etmaal uit te zijn. Soms met verrassende resultaten, zodat niet de kandidaat van de grootste partij, maar die van een andere partij met steun gekozen wordt. 

Het viel me ook op wat een vrolijke boel het was op het stembureau. Hier heb je niet allemaal kleinere locaties, zoals het verpleeghuis in Utrecht Overvecht, waar dan 3 mensen met hele serieuze gezichten zitten. Nee, hier werken wel 30 mensen op één grote locatie, waaronder verschillende kandidaten, en word je door iedereen met een grote glimlach welkom geheten. Het stroomde allemaal supervlot door, en ook de mede-stemmers waren in opperbeste stemming. Bijna een familie-uitje... Wat dan ook niet vreemd is hier, is een opkomst van rond de 70%. 

Je kunt er overigens ook nog voor kiezen vooraf met briefstemmen je keuze aan te geven. Ole heeft er op de bibliotheek veel voorbij zien komen in de dagen voorafgaand aan de verkiezingsdag. Daardoor kunnen de stemlokalen om 20.00 u dicht, en kan er meteen geteld en onderhandeld worden. 

Het was in ieder geval leuk om een keer van dichtbij te volgen. 

Esbjerg

Ondertussen nadert kerst met rasse schreden. Omdat ze hier Sinterklaas niet kennen, is het al volop begonnen. Om onze 'husnisser', onze huiskabouters/-elfen, tevreden te stellen hebben we vast wat hyggelige møbler klaargezet. Zo kunnen ze in ieder geval door de deur, de 'nissedør', binnen komen en een beetje ontspannen. We spelen zelf ook voor 'nissemand' og 'nissekvinde' met ons nieuwe beddengoed 😜.

Met het Nicolaīkoor, waar ik nu lid van ben, gaan we 5 december (!) een kerstconcertje zingen in de kerk van Taps, ten zuiden van Kolding, dus zijn we al flink aan het oefenen. Het is voor mij een leuke uitdaging, omdat alles in het Deens is, maar ook omdat van de negen kerstliedjes die we gaan zingen, ik er welgeteld eentje kende! Alles is dus nieuw. Maar dat vind ik helemaal niet erg. Ik vind het heerlijk om weer te kunnen zingen, samen met anderen. En het helpt natuurlijk bij het integreren. 

Vertrouwd en vervreemdend

Afgelopen week was ik weer even in Nederland, in Utrecht om precies te zijn. Daar was ik al 15 maanden niet meer geweest. 

Aanleiding was een weekendje Duitsland met lieve vrienden, met wie ik mee kon rijden naar Nederland. Ole reed met onze auto terug naar huis. Afgelopen zomer was ik twee keer met de auto in Nederland, maar dan is Utrecht niet zo handig. Nu ik mee kon rijden, en verder met de trein gereisd heb, was het juist ideaal!

En ik voelde me deze week zo gezegend! Er werden me steeds maar weer dingen in de schoot geworpen, waardoor het alleen maar genieten was. 

Dat begon met de bestelling van de treinreis terug, waarvoor ik dankzij een voucher (nog uit Corona-tijd) slechts een paar euro hoefde te betalen. Bovendien mocht ik een eerdere, duurdere trein nemen, omdat de bestelde reis niet meer goed aansloot. 

Maar laat ik bij het begin beginnen: het weekend in Duitsland was heerlijk. Fijne Airbnb, mooie wandelingen en uitzichten, heerlijk eten en goed gezelschap. Een heel goed en haalbaar plan, om elkaar zo halverwege te ontmoeten. Dat gaan we vaker doen! Dat ik het moeilijk vond dat Ole zondagavond naar Denemarken vertrok, zie ik ook als een zegen. Het elkaar zo missen voelt als de andere kant van het goed hebben samen. 

Lauenburg a/d Elbe

Ik was ook enórm gezegend met het huis van Marleen, waar ik de hele week in mocht vertoeven. Wat is het fijn om een uitvalsbasis te hebben, van waaruit je iedereen kunt bezoeken, of bezoek kunt ontvangen. Ik heb dan ook met veel plezier de cursisten van de Mindful Yoga, die ik nog nooit in levende lijve had gezien, mogen ontmoeten. Een hele bijzondere ontmoeting met mooie mensen, die je goed lijkt te kennen, maar die 'in het echt' nóg meer kleur en diepte hebben gekregen. 

Ik heb ook genoten van het zien van vrienden, familie, oud-collega's en studenten. Donderdag had ik gereserveerd voor de Marnix Academie, en was de hele dag gevuld met ontmoetingen in of buiten de klas. Zo fijn om te merken dat je in een half uurtje met iemand spreken al weer zo de diepte in kan. Heel vertrouwd en waardevol. Die avond werd ik ook nog eens getracteerd op een heerlijk etentje, dus ik voelde me helemaal in de watten gelegd.

Hoe vertrouwd ook, ik vond Utrecht met al die bekende plekken ook wel weer vervreemdend. Met als hoogtepunt op de fiets naar het station, langs het drukste stukje fietsroute in de stad, en de mega-fietsenstalling onder CS. Wát een belevenis! En wat ben ik het ontwend dat fietsers en voetgangers overal vandaan komen en nergens voor een rood licht stoppen... 

Ik ben een dorpeling geworden, en verdeenst. En hoe heerlijk deze week ook was, velen van jullie terug te zien en overal lekker Nederlands te kunnen praten, ik was erg blij weer naar huis te gaan. Daar waar sommige dingen nog wel een beetje vreemd voor me zijn, maar o zo vertrouwd. Thuis. 

Eenheid en verdeeldheid

Nooit eerder heb ik zoveel verdeeldheid opgemerkt in mijn netwerk. En nooit eerder voelde ik zo de noodzaak voor vrede en eenheid.

Oneness. Zo heet de beweging in India waar ik 7 jaar geleden aansluiting vond. En wederom vind ik daar mijn grond. Oneness gaat niet over religie of filosofieën. Het gaat over een innerlijk proces van een-wording. Dat wens ik zo hartgrondig iedereen toe.

Ik zie hoe mensen elkaar bekritiseren om hun keuzes om wel of niet te vaccineren, elkaar bestrijden in visies op de maatschappij, restricties, 9/11, economie, gezondheid, politiek... Berichten over hoe de media aantallen demonstranten bagatelliseert, over hoe feiten verdraaid worden, over hoe oneerlijk onze wereld is. En dat terwijl de wereld in brand staat. Moeder Aarde staat in brand. 

Het nieuwe boek van Yvonne van Sark

Laten we een drastische keuze maken. En die keuze vergt veel van ons, want die betekent dat we allereerst moeten toegeven dat we aan de lopende band oordelen hebben. Vooral over de ander. Over onze buren, over onze naasten, over onze leidinggevenden, over onze overheden en alle instituties die we, geef toe, zelf gecreëerd hebben.  

Misschien ben je er nog niet klaar voor. Geloof je in dat 'zij' het anders willen dan 'wij'. Dat is ook okee. Strijd voor je geloof. En blijf opmerkzaam in alles wat dat met je doet. En hoeveel daarvan jouw ego is.

Dit is mijn overtuiging: de wereld heeft geen strijd nodig. De wereld heeft vrede en eenheid nodig. Het ego is een illusie. Het bestaat alleen bij de gratie van jouw gedachten. Zodra er geen ego is, is er ook geen afscheiding meer tussen jou en zij. Toegegeven, daar ben ik zelf ook nog niet! Ik heb alleen wat kleine inkijkjes in wat er mogelijk is. 

Vandaag werd in Denemarken de 'Royal Run' gelopen. De kroonprins liep mee in een aantal van deze hardloop-wedstrijden. En van de 80.000 renners liep het overgrote deel in hetzelfde t-shirt mee. Een groot gevoel van eenheid. Oja, er is vast vanalles aan te merken op zoiets. Maar zet dat even opzij. Deze ervaring van deel te zijn van iets groters wens ik iedereen toe.

https://www.ekam.org/

#EkamWorldPeaceFestival

Ondersteboven en achterstevoren

Het is hier in Zuid-Jutland 30 graden. Voor het eerst, voor zover ik me kan heugen, heb ik het hier warmer dan het in Nederland is. Een Scandinavisch mini-hittegolfje... 

Soms staan dingen op zijn kop. Dan gaat het precies anders dan je verwacht. 🙃

 

Zoals vanmorgen bij de tandarts. Ik had weer eens een losse kroon op het implantaat, iets wat al vaker is gebeurd. In Nederland heb ik zelfs al 2x gehad dat de schroef afgebroken was, maar gelukkig was het slechts het cement wat (wederom) los had gelaten. Ik werd geholpen door een gepensioneerde specialist uit Berlijn, die deze jaren nog even een lekker extraatje voor zijn pensioen verdient in Denemarken. Hij vertelde me dat dit een veel voorkomend probleem is en had het zo gefixt. Ik weet niet of het kwam doordat we Duits spraken, we veel gemeen bleken te hebben, hij het met mij te doen had, of dat ik een ontspannende uitwerking op hem had, maar ik hoefde niets te betalen! En dat terwijl ik gerekend had op een gepeperde rekening (oja, want de tandarts zit niet in de gratis basisverzekering hier). 

Wat ook een beetje een omgekeerde wereld is, is onze wijze van tuinieren. Het was voor Ole de jaren dat hij alleen was gewoon niet meer te doen, met als gevolg dat het aardig verwilderd was. We hebben de achter-achtertuin grotendeels gelaten voor wat het is. Met als gevolg dat die vol stond met heermoes (paardenstaart). Wat blijkt: ik kan er thee en soep van maken, is zelfs erg gezond! Daaronder verschenen de wilde aardbeitjes, waarvan ik 3x heb kunnen oogsten. En het wachten is nu op de appels en de kruisbessen. Niks doen levert heel veel op! De 'lazy-faire'-methode, zoals Ole dat noemt. Heel passend voor twee Leeuwen 🦁🦁...

  

 

We werken overigens nog best hard in de tuin. Zo hebben we de 'tussen-heg' tussen de twee achtertuinen flink gekortwiekt. Nu ligt het tuinafval in de bovengenoemde achter-achtertuin want, tsja, we kunnen dat met ons kleine autootje zonder trekhaak niet afgevoerd krijgen. Dat wordt een busje huren. Geen haast. In de tussentijd hebben de jonge vogels en muisjes, en wie weet andere beestjes, een heerlijke schuil- en scharrelplek gevonden. Ook laten we de bloemen in het gras zo lang mogelijk bloeien voor de insecten, en als ik gras van de oprit of stoep verwijder, dan doe ik dat in kleine hapjes. Zo krijgen kriebelbeestjes ook de kans een ander heenkomen te vinden. Kortom, onze tuinier-wijze werkt zowel voor ons als voor alle leven in diezelfde tuin. Wat een heerlijk inzicht!

Dus voor wie nog een keertje op bezoek komt: nee, we hebben geen opgeruimde tuin, en ook ons huis zal niet voldoen de gemiddelde eisen, maar je bent zeer welkom! En wie weet geniet je net zo van al het leven om ons heen als ik.  

Milepæler (of als er iets te vieren valt)

"Je moet alles in het leven vieren", wordt er wel eens gezegd.

Sommige momenten lenen zich wat meer voor het vieren, zoals een memorabele datum, het versoepelen van maatregelen, een laatste schooldag, een gewonnen wedstrijd of een gehaald diploma. En dit is allemaal voorbij gekomen afgelopen weken.

Tot voor kort vierden we elke 3e van de maand onze relatie. Nu vergeten we er wel eens eentje. Maar het genieten is er niet minder om. Natuurlijk lopen wij ook wel eens tegen dingen aan, even iets niet goed gecommuniceerd, of als één van ons in een dip zit. Ik zou het eng vinden als dat niet zo was... 

Ontzettend blij was ik ook het moment dat mondkapjes niet meer hoefden, wát een verademing! Dat vond ik misschien nog wel het allervervelendste van het afgelopen jaar. En nu de wereld weer een beetje meer open gaat, kan ik bijna niet wachten op die knuffels en ontmoetingen komende zomer.

Hier in Denemarken worden dingen ook op geheel eigen wijze gevierd, zoals de laatste schooldag voor de degenen die Folkeskole (9e of 10e klas) hebben afgerond, en voor leerlingen van de middelbare school die hun diploma hebben gehaald. De eerste groep gaat de laatste schooldag verkleed naar school, zoals deze groep op weg naar de plaatselijke Folkeskole. En ja, je ziet het goed: naast de witte en zwarte engeltjes, ook een paar wandelende piemels, die zich heel komisch waggelend voortbewogen. Dat kan hier dus gewoon.

De gediplomeerden van het voortgezet onderwijs plegen zich in een grote open truck te hijsen, met het typische 'studenten-petje' op, om dan hossend met luide muziek door het dorp gereden te worden, jawel, ook om half 11 's ochtends! Niet ongewoon is de consumptie van een heleboel alcohol. En ook dat kan gewoon...

Wat tegen mijn zin in ook gewoon kan, is het verbranden van heksen met Sankt Hans. Okee, het zijn poppetjes van heksen, maar toch. En het is van oorsprong niet eens een Deense traditie, maar over komen waaien uit Duitsland. Die vreugdenvuren rondom Midzomernacht vind ik mooi, maar je gaat toch niet symbolisch gedenken dat hele wijze, mondige en zelfstandige mensen (meest vrouwen) hier tot in de 17e eeuw zo aan het einde van hun leven kwamen? Gelukkig wordt dit hier nu ook bediscussieerd. Met vergelijkbare argumenten als de zwarte-pieten-discussie.

Persoonlijk had ik ook wat te vieren. Ik heb namelijk mijn examen Deens (Prøve Dansk 3) gehaald! Gek genoeg was ik niet helemaal blij met het resultaat van met name het mondelinge examen, en het hielp ook niet dat de twee jonge meiden waarmee ik examen deed een hoger cijfer haalde, maar mijn reactie was wel een beetje opmerkelijk. Want ik had een mooi cijfer. Ik zal het even toelichten: in Denemarken heb je een ander systeem waarmee gerekend wordt, van -3 tot 12 in zeven stappen. 

Bij een 2 heb je het gehaald. En ik had een 7 voor het mondeling (wat ongeveer het equivalent is van een Nederlandse 8), en in totaal een 7,8. Ik geloof dat het niet zozeer aan het cijfer lag, maar aan mijn eigen hoge verwachting, en dat ik met iets ouds geconfronteerd werd. Iets wat te maken heeft met vreselijk je best doen, maar niet zo snel, adrem en primair kunnen reageren als anderen. En dat dan niet helemaal je echte kunnen getoetst wordt, maar ook je persoonlijkheid. Auw. Zo zit beoordeling in het onderwijs dus in elkaar. Dat was pijnlijk om (weer) even zelf te ervaren. 

Aan de andere kant was het ook weer erg leuk om de diplomering, oftewel 'dimission', als cursist mee te mogen maken. Met een praatje van de docenten en teamleider van de 'sprogskole', bloemen en lekkers, en natuurlijk ons diploma. 

Ik heb de vlaggetjes maar uitgehangen. Meteen handig voor het EK. Ik zal ook wat oranjes ophangen voor als Nederland speelt. Want je moet alle mijlpalen vieren, hè? Zelfs voetbal. 

Ud - Uit

Hèhè... 

Dat is een veel gehoorde zucht van verlichting, tenminste bij mij. We konden er weer even uit. Eerst het huis uit, omdat het zonnetje begon te schijnen, toen Jutland uit voor een weekendje op Funen en ten slotte Denemarken uit voor een dagje Duitsland. Maar daarover straks meer.

De hèhè kennen mijn Mindful Yoga cursisten ook, en ik heb hem weer van mijn leraar. Wat is een regelmatige hèhè toch heerlijk om het lijf even te ontspannen, even klank te geven aan een worsteling of gewoon even liefdevolle erkenning te geven aan het harde werken of, zoals nu, de corona-vermoeidheid. En ook aan de opluchting dat we er allemaal samen langzaam maar zeker weer uit kruipen.

Rene Speelman - www.jabbertje.nl

Net als vorig jaar geniet ik enorm van het toenemende licht, de vogelconcerten en het uikomen van allerhande interessants in de tuin. De natuur komt ook naar buiten, en dat is erg bemoedigend. 

Ondertussen ben ik flink in de weer met mijn Deens. Gisteren ontving ik de mooie cijfers voor het schiftelijke deel van mijn 'staatsexamen', en over anderhalve week mag ik het mondeling deel doen. Wat nog een beetje spannend wordt, naast het examen zelf, is dat ik vlak daarvoor mijn eerste prik krijg. Ja, ik kies er voor om me te laten vaccineren, om meerdere redenen. En één van de voordelen is dat je al met de eerste vaccinatie makkelijker kan reizen. 

De wereld gaat dus steeds een beetje meer en wijder open: eerst de tuin en de nabije omgeving, toen Middelfart waar we een hotel in een voormalig ziekenhuis hadden:

Daarna een dagje naar Niebüll om allerhande natuurlijke geneesmiddelen te halen, en van een echt vakantiegevoel te genieten:

En binnenkort met een diploma en een vaccinatie op zak de arbeidsmarkt op en de wereld in, om te beginnen naar Nederland. En natuurlijk hoop ik ook dat jullie er weer op uit kunnen, wie weet wel naar Denemarken...

Feestdag

Denemarken heeft er een nieuwe feestdag bij: Store Genåbeningsdag = Grote Heropeningsdag. Het klinkt nu al als een nieuwe 'Helligedag' die we ons jaarlijks gaan herinneren. "Weet je nog, in 2021, toen we al die ellende van Corona hadden, en dat we toen langzaam maar zeker uit die 'lockdown' kwamen?".

 

Voor mij is er weinig veranderd, behalve dat ik nog ietsjes meer moet testen als ik fysiek aan de Deense les deel wil nemen. Voor Ole betekent het dat hij weer kan werken in de bibliotheek en met zijn collega's een biertje kan pakken. 

Buiten is het één grote heropening van de natuur. Ik mag weer genieten van het overweldigende vogelconcert dat rond half 5 op gang komt, en alles komt tot bloei. Het is alsof ik het dit jaar nóg meer bewust waarneem. We hebben bescheiden plannen om de achtertuin een beetje aan te pakken, onder andere met de nieuwe (mileuvriendelijke) motorzaag, en hebben daar nu ook tijd en ruimte voor.

 

De traditionele paas-speurtocht in de tuin

 

Mijn Deens gaat langzaam maar zeker vooruit, met het examen in mei (schriftelijk) en in juni (mondeling) als een goede stok achter de deur. Ik moet van 'de juf' meer gebruik maken van de luxe van een echte Deen in huis, dus hebben we afgesproken dat we wat vaker gesprekken voeren n.a.v. bijvoorbeeld het nieuws, of een documentaire. Dat is beter dan de dagelijkse ditjes en datjes. 

 

 

Ik neem ook andere gelegenheden te baat om Deens te oefenen, zoals de 'folkehøjskole-sangbog'-zang-marathon op DR2. Met kerst kreeg ik de nieuwe uitgave van het zangboek kado, dus nu konden we met alles meezingen. Heel goed voor de uitspraak, en nog leuk ook...

 

Het vooruitzicht dat we misschien eind mei naar Nederland kunnen gaan, en anders deze zomer, begint aardig te kriebelen. En ook dat familie en vrienden nu eindelijk deze kant op kunnen komen. Ik hoop op veel knuffels. Dat zou pas écht feestelijk zijn. 

 

Misschien wel het beste in de wereld

Een van mijn (binnenkort) mede-nederdenen stelde in de groep 'Nederlanders in Denemarken' de vraag welke voor- en nadelen we hebben ervaren met onze stap naar Denemarken te verhuizen. Dat zette me aan het denken. Welke voor- of nadelen je ervaart is zó afhankelijk van het moment dat je emigreert, de reden, de omstandigheden en waar je terecht komt.

Ik vertrok op mijn 50ste. Dat is toch echt anders, dan als je nog een heel leven voor je hebt. Ik vertrok met veel levens- en werkervaring, met een aanzienlijk netwerk en met spaargeld. En ik vertrok omdat ik de liefde in Denemarken had gevonden. 

 

Naast een doordacht motto heeft dit blikje ook nog statiegeld...

 

Dat betekent dat ik veel minder behoefte heb aan een geheel nieuwe vriendengroep, dat ik niet heel veel haast heb om aan het werk te komen, en dat ik via Ole als vanzelf geintroduceerd word in Deense tradities. Eigenlijk een heel relaxt uitgangspunt.

Afgelopen maand had ik in een whatsappgroep contact met allerhande nieuwe inwoners van Denemarken uit de hele wereld, overigens vooral wonend in Kopenhagen. Hoe leuk ik al die verschillende achtergronden ook vond, ik liep ver vooruit met vooral het Deens spreken, dus ben ik afgehaakt. 

We hebben het als Nederlanders hier relatief gemakkelijk. We worden niet gediscrimineerd om onze huidskleur, en leren de taal relatief snel spreken. Maar dat is dan ook meteen het grootste minpunt van dit verder geweldige land; de xenofobie. En ik ervaarde nog iets opmerkelijks in de whatsappgroep, een soort stadscentrisme. Zelfs in die diverse groep van buitenlanders in Denemarken ben ik een uitzondering. Niet in Kopenhagen of op Sjælland, maar in het buitengebied Jylland, waar de vreemdelingenhaat zomogelijk nog groter is... een raar soort dubbel omgekeerde discriminatie dus.

 

Prachtig boerderijtje van het Vejen Kunstmuseum

Verder ben ik ontzettend blij met en dankbaar voor één van de mooiste landen in de wereld, wat mij betreft. Met een gezonde en volwassen maatschappij in veel opzichten. En met een tempo, een temperatuur en een temperament dat mij past...

Probably the best (...) in the world. Dat is, vind ik, zó Deens! Supertrots natuurlijk op alles wat Deens is. Maar dat niet laten merken. Want we mogen niet boven het maaiveld uitsteken. We zijn niet beter dan anderen (of stiekem toch wel). Dat is de wet van Jante. En met een beetje ironie. Ironie is Deens. Lees Kierkegaard maar. 

Stine Jensen heeft er een mooie uitzending over gemaakt. Lang voor ik Ole leerde kennen was dit een erg verhelderende kennismaking met Denemarken voor mij. Alle voor- en nadelen op een rijtje. https://www.npostart.nl/licht-op-het-noorden/10-11-2013/VPWON_1197858

Oja, Deense les is weer gestart! Om de week (met een negatieve coronatest) fysiek les, en de andere week online. In mei mag ik schriftelijk examen doen, in juni mondeling. Dat laatste vind ik vooral spannend...

 

Trætje

We (meestal Ole) verzinnen soms nieuwe woorden, of ze ontstaan zomaar. Samensmeltingen van het Deens, Nederlands en/of Engels. 'Trætje' is er één van: een moe schatje. Je kunt het gebruiken als in "Er du trætje?" ("Ben je moe schatje?") of "Åhh, trætje toch..." (Åhh spreek je uit als Ôhh).

Ik ben ook wel een beetje moe, inmiddels, van alles rondom het coronavirus, maatregelen, vaccinatie, wereldpolitiek, maar vooral alle meningen daaromheen. Ik probeer op sociale media dus maar mijn eigen weg te volgen en niet te veel mee te deinen met de golven van negativiteit, wantrouwen of verontwaardiging. Beter stop ik mijn energie in compassie en perspectief, hoe lastig dat soms ook is daar steeds opnieuw voor te kiezen. 

Mijn lijf is af en toe ook erg moe of pijnlijk. Soms heb ik een raar gevoel in mijn hoofd en lijkt het of het horen en zien verandert. Ik wijt het maar aan een overprikkeld systeem door alles wat er om me heen gebeurt, maar ook door veranderingen in mezelf, de transitie, de overgang. En als ik dat doe, dan mag ik ook gewoon even moe zijn.

Een ander woord wat Ole bedacht heeft is het nieuwe Nederlandse "Halleuk!", dat is altijd een fijne binnenkomer. Letterlijk. Als Ole dan van zijn werk komt - wat tegenwoordig sporadisch is, want hij werkt de meeste dagen thuis - dan word ik heel blij van een "Halleuk!". 

Sommige mensen, vooral hier, vragen me wel eens of Ole en ik wel Deens met elkaar spreken. Dat doen we niet standaard, ook al zou mij dat wel helpen de taal sneller te leren. Er is namelijk ook nog zoiets als gelijkheid in onze communicatie. Als we beiden Engels spreken, wat onze tweede taal is en we beiden even goed beheersen, dan zijn we gelijk aan elkaar. Wel voeren we regelmatig een 'Deens uurtje' in, waarin we over ditjes en datjes praten. 

In het Engels ontstaan soms ook 'mix-and-match'-woorden. Zoals 'troublems'; problemen waardoor je heel erg in de problemen komt 😉. Of als iets niet heel veel, maar ook niet heel weinig is, dan is het gewoon 'a lottle'. 

Het is erg leuk om met een nieuwe taal bezig te zijn, en ik ben dan ook blij dat de Deense les éíndelijk weer begonnen is, online. Dat is wel vermoeiend, want een ochtend online les hebben vergt veel concentratie, maar ook bevredigend, want ik merk dan meteen dat ik weer meer gemak heb om Deens te spreken. 

Verrassend om je eigen naam op deze manier tegen te komen... 

Kun je raden wat het betekent?

 

En het Deens levert dan ook grappige inzichten op, verbindingen met (oud-)Nederlands, Engels of Duits, of juist hele eigen aardigheden, zoals de uitspraak van de 'bløde d', of zo'n hik-upje waaraan je Deens herkent. 

 

 

Dus op naar de heropening van de taalschool, zodat ik weer met klasgenoten samen de taal kan leren, en mei/juni examen kan doen. Op naar weer gewoon op bezoek kunnen gaan bij elkaar en over de grenzen. Op naar een zomer vol fijne activiteiten, samen, open en zonder zorgen. En op naar een heel nieuw jaar hier in Denemarken met alle nieuwe mogelijkheden dat dat weer biedt. Want ja, wij zijn ook wel een beetje Corona-træt(jes).