Na een regenachtige rit door Duitsland mocht ik bij Evelijne in Enschede logeren en de volgende dag vervolgde ik mijn rit naar Utrecht. De Marnix Academie had een 'corona-proof' zomerfeest georganiseerd waar 9 mensen afscheid namen. Niet het afscheid wat aanvankelijk voor mij gepland was, maar ik genoot er desalniettemin van. Na 17 jaar zijn er ook veel mooie herinneringen, en heb ik best wat nagelaten op deze bijzondere werkplek, getuige de mooie kado's.
Het is ook vreemd in Utrecht te zijn. Ik prijs me enorm gelukkig met een heerlijk huis in een fijne buurt, en terwijl ik zo rondfiets naar afspraken, of mijn auto probeer een beetje slim te parkeren, merk ik ook hoe door en door ik deze stad met al zijn doorsteekjes ken. Mijn huizen, werkplekken, vrienden, cursussen, dokters, tandartsen, alles zat wel ergens hier.
Ik ben Marleen van mijn cursus Deens zo dankbaar voor haar prachtige plek vlakbij het Wilhelminapark. Ik wil niet kwaadspreken over mijn woonplek in Overvecht waar ik zo lang met plezier woonde, maar ik merk nu wel het verschil. Het is hier echt wel vriendelijker en geciviliseerder. Sorry Overvecht! Ik heb het echt 10 jaar geprobeerd...
Verschil voel ik ook met Denemarken. Misschien heeft de Corona-crisis het versterkt, maar wat heb ik een rustig en ontspannen leven geleid! De vanzelfsprekendheid van b.v. afstand houden en lekker buiten zijn. Wat is de dynamiek van een stad dan toch weer anders.
En ondanks het genieten, iedereen weer zien en het uitkijken naar de zomerweek mis ik mijn lief ontzettend. Gelukkig is het maar voor kort.
