Wittebroodsweken

Veel mensen vragen me hoe het nu is, onder deze omstandigheden. En mijn antwoord is eigenlijk altijd: goed! Want zoals ik vorige keer al liet weten, ben ik alleen maar blij dat ik nu hier ben.

Eigenlijk beleven we een soort van 'hvidebrødsdage', oftewel wittebroodsweken... en we genieten er ook met volle teugen van. Samen zijn is absoluut geen straf en ook de afzondering voelt heel natuurlijk en misschien zelfs helend aan. Natuurlijk zijn er af en toe ook zorgen, vooral om anderen, of om de toekomst. Maar ik denk, nee, ik weet dat we ons gelukkig mogen prijzen! 

(Een beetje ironie is soms ook best gezond)

En hoe zijn onze dagen gevuld? Deze beginnen nu steevast met 'morgensang' op TV. We zingen graag mee uit het (Folke)Højskolesangbog. Dat is goed voor mijn Deens, de longen en het humeur!

 

(Ole's farfars sangbog uit '56)

Natuurlijk hebben we ook werk: ik heb nog wat online-gesprekken met Marnix-studenten, en Ole werkt op afstand voor de bibliotheek. En elke dag kunnen we weer iets uitpakken, ophangen, opruimen of schoonmaken. 

En er is tijd voor lekkere Nederlandse versnaperingen, zoals stroopwafels of poffertjes!

We doen nu om beurten eens in de zoveel dagen boodschappen in rustige winkels waar alles voorhanden is, en iedereen als vanzelf afstand houdt. Dat vinden Denen niet zo moeilijk merk ik. Past misschien ook wel een beetje bij de volksaard, zeker hier in Zuid-Jutland. 

Extra bijzonder is dat ik nu ineens aan van alles mee kan doen, waar dat eerst door mijn vertrek was belemmerd. Ik heb zo al twee avonden heerlijk gedanst, luister veel muziek, deed mee met een Oneness-dag, met live meditaties en ik sloot aan bij de Deense les vanuit Nederland. 

En natuurlijk snuiven we dagelijks wat van de heerlijke lente op, ondanks dat ik door een pijnlijke en opgezwollen knie een paar dagen nauwelijks kon lopen. 

Het is toch wel een kwestie van er bij blijven, je niet gek laten maken en meebewegen. Alles in en om ons heen vertelt ons: "Kalmpjes aan!". En gunt ons onze 'wittebroodsweken'. 

Driedubbel Dankbaar

Wat leven we in een vreemde tijd.

Na alle maatregelen om het Coronavirus in te dammen zijn nu ook de grenzen van Denemarken gesloten. Ik zal dus voorlopig hier blijven en niet naar Nederland afreizen. Ook omdat de Marnix dicht is en er dus geen gesprekken met studenten, diploma-uitreiking of afscheid zullen zijn. 

Wat ben ik dankbaar dat ik hier zit, verhuisd ben, alles geregeld heb, nergens heen hoef, bij Ole ben, geen enkel tekort heb en dat er sociale media zijn om met iedereen contact te houden...! 

Net als in Nederland wordt er hier ook flink gehamsterd, terwijl dat helemaal niet nodig is. En naast WC-papier en pasta is dat hier ook gist. Waarom? Misschien willen Denen nu massaal eigen brood gaan bakken? Iets met een crisis ('lock out') in 1998... En dat terwijl hier in Vejen alle supermarkten heerlijk rustig en volkomen normaal bevoorraad zijn, en je keuzes te over hebt. Ik kan alleen maar denken aan vluchtelingen die vastzitten in het zuiden van ons welvarende Europa, en niet eens een veilige toilet hebben, laat staan WC-papier. Eigenlijk gun ik iedereen, mezelf inclusief, een beetje tekort. Om ook eens te voelen dat je dat best overleeft. 

BuddhaDoodles herinnerde aan een mooie boeddhistische mantra: 

Dankbaarheid dus ook dat het leven gewoon door gaat hier, in alle overvloed die we zo gewend zijn. Sinds vandaag heb ik ook toegang tot mijn NemID (DigiD) en kan ik dus alles regelen wat ik wil. 

En wat heerlijk eigenlijk dat we nu met z'n tweetjes 'verplicht' thuis zitten en verder kunnen gaan met het uitpakken van spullen, beetje lezen, nakijken (want dat moet ook nog steeds gebeuren), film kijken, muziek luisteren, wandelingetje maken. Alleen maar redenen om dankbaar te zijn. 

'Æbleskiver' 

Geduld is een schone zaak

Tussen wal en schip, zo voelt het nu.

Na de eerste grote stap in het hier vestigen, registreren bij de immigratiedienst, wilde ik er de vaart in zetten. Tenslotte willen ze dat hier ook. Dus tevens auto laten testen, me aangemeld in het rådhus van Vejen en nu wachten op mijn nieuwe burgerservicenummer, of CPR. Zonder CPR kun je hier niks. Dus ik kan nu even niks. En het is maar afwachten hoe lang dat gaat duren...

(Registreret!)

Ook op verhuis-gebied leer ik geduld oefenen. Ik wil sneller dan het gaat. En nu heb ik natuurlijk ook niet alleen met mezelf te maken. Meestal beweegt Ole heel gemakkelijk mee en gelukkig vindt hij mijn inricht-plannetjes prima. Maar twee huishoudens laten samensmelten betekent ook dingen weg doen. Er moet eerst wat uit, voor er iets in kan, voor al mijn dozen in de garage uitgepakt kunnen worden. En een lekkage in het souterrain door het enorm hoge grondwater (zie ook eerste foto) maakt het ook niet gemakkelijker ruimte te creëren.

Café Biografen Odense

Een van de kunstwerken zegt "skynd dig" oftewel haast je!

Momenteel is het misschien ook maar goed dat het doosje voor doosje gaat; ik heb nog heel wat na te kijken voor de studenten van de Marnix. Dus daar richt ik mijn energie maar op. Zo geduldig mogelijk.