Een week geleden was het nog een noviteit, de sneeuw. Inmiddels is heel Nederland ondergesneeuwd, en lijkt de temperatuur daar Skandinavischer dan hier. Weinig nieuws dus om te melden, en de witte plaatjes komen jullie mogelijk zo langzamerhand ook de neus uit...
Wat ik wel grappig vind, en ik volg het Nederlandse nieuws via NPO radio 1 en NL Ziet, is dat Nederland iedere keer als zoiets gebeurt helemaal in de paniek schiet. Toen ik Ole vroeg of hij afgelopen weekend wel met de trein zijn vader kon bezoeken, begreep hij de vraag niet eens. Treinen rijden, kinderen gaan weer naar school en we weten hier allemaal wat de afspraken rondom Corona zijn. Weinig onduidelijkheid, weinig paniek en vooral veel begrip en geduld, ook al is dat ook hier voor de jongeren niet makkelijk. Wat een verademing.
Op een meer persoonlijk niveau maken we beiden golfjes van zorg door, met onze beide ouders in het ziekenhuis (geen corona).
Ole's vader is inmiddels weer thuis en hij heeft hem geholpen daar weer een beetje zijn draai te vinden. Het was vreemd een nacht zonder Ole te zijn. Wauw, we zijn al máánden 24/7 bij elkaar...
En ik ben zo dankbaar voor mijn zussen, en voor de rollen die we allemaal spelen in de zorg rond mijn moeder. Ieder van ons zorgt in het veld voor begrip, doortastendheid, praktische oplossingen, uitreiken naar anderen, medische alternatieven, het grotere geheel en omzien naar 'ons mam' en haar wensen. Dat heeft ze toch wel mooi voor elkaar: vijf sterke vrouwen die dicht bij haar staan!
Het is nu bijna 1 jaar geleden dat ik hier heen kwam, langzaam afscheid nam van mijn collega's op de Marnix Academie, Overvecht en vooral Utrecht los liet, en een bestaan hier op ging bouwen. En dat liep anders dan verwacht. Want na een maandje kwam de eerste lockdown al, en veranderde het leven voor ons allemaal.
Nu, een jaar later, is de taalschool tijdelijk stopgezet, en is het niet gemakkelijk een passende baan te zoeken of een hobby uit te oefenen. Tegelijk biedt deze tijd me de ongekende kans om online mindful yoga en meditatie aan te bieden en ook voor mijn oud-collega's op de Marnix nog iets waardevols te bieden.
Heel eerlijk vind ik het wel moeilijk me hierbij neer te leggen. Dat dit genoeg is. Dat ik helemaal op mijn plek ben, daar waar ik nu moet zijn, en dat ik precies dat doe wat ik moet doen. Misschien heb ik het nodig deze blog daarvoor te schrijven. En ik ben dankbaar dat jij dit nu leest. Dankjewel. Tak min ven!
