Wittebroodsweken

Veel mensen vragen me hoe het nu is, onder deze omstandigheden. En mijn antwoord is eigenlijk altijd: goed! Want zoals ik vorige keer al liet weten, ben ik alleen maar blij dat ik nu hier ben.

Eigenlijk beleven we een soort van 'hvidebrødsdage', oftewel wittebroodsweken... en we genieten er ook met volle teugen van. Samen zijn is absoluut geen straf en ook de afzondering voelt heel natuurlijk en misschien zelfs helend aan. Natuurlijk zijn er af en toe ook zorgen, vooral om anderen, of om de toekomst. Maar ik denk, nee, ik weet dat we ons gelukkig mogen prijzen! 

(Een beetje ironie is soms ook best gezond)

En hoe zijn onze dagen gevuld? Deze beginnen nu steevast met 'morgensang' op TV. We zingen graag mee uit het (Folke)Højskolesangbog. Dat is goed voor mijn Deens, de longen en het humeur!

 

(Ole's farfars sangbog uit '56)

Natuurlijk hebben we ook werk: ik heb nog wat online-gesprekken met Marnix-studenten, en Ole werkt op afstand voor de bibliotheek. En elke dag kunnen we weer iets uitpakken, ophangen, opruimen of schoonmaken. 

En er is tijd voor lekkere Nederlandse versnaperingen, zoals stroopwafels of poffertjes!

We doen nu om beurten eens in de zoveel dagen boodschappen in rustige winkels waar alles voorhanden is, en iedereen als vanzelf afstand houdt. Dat vinden Denen niet zo moeilijk merk ik. Past misschien ook wel een beetje bij de volksaard, zeker hier in Zuid-Jutland. 

Extra bijzonder is dat ik nu ineens aan van alles mee kan doen, waar dat eerst door mijn vertrek was belemmerd. Ik heb zo al twee avonden heerlijk gedanst, luister veel muziek, deed mee met een Oneness-dag, met live meditaties en ik sloot aan bij de Deense les vanuit Nederland. 

En natuurlijk snuiven we dagelijks wat van de heerlijke lente op, ondanks dat ik door een pijnlijke en opgezwollen knie een paar dagen nauwelijks kon lopen. 

Het is toch wel een kwestie van er bij blijven, je niet gek laten maken en meebewegen. Alles in en om ons heen vertelt ons: "Kalmpjes aan!". En gunt ons onze 'wittebroodsweken'.